est se ipsum amantis

ămīcus (old form ămēcus, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.), a, um, adj. [amo], friendly, kind, amicable, favorable, inclined to, liking; constr. with dat., Zumpt, Gram. §

410: animo esse amico erga aliquem,

Ter. Hec. 3, 3, 29; Cic. Fam. 1, 7, 3:

tribuni sunt nobis amici,

id. Q. Fr. 1, 2 fin.:

homo amicus nobis jam inde a puero,

Ter. Ad. 3, 3, 86:

Pompeium tibi valde amicum esse cognovi,

Cic. Fam. 1, 8, 5; id. Att. 9, 5:

amicus non magis tyranno quam tyrannidi,

Nep. Dion, 3, 2; id. Att. 9:

male numen amicum,

Verg. A. 2, 735; Ov. F. 3, 834:

(Fortuna) amica varietati constantiam respuit,

Cic. N. D. 2, 16:

amica luto sus,

fond of, Hor. Ep. 1, 2, 26.— Comp.:

mihi nemo est amicior Attico,

Cic. Att. 16, 16:

amicior Cilicum aerariis quam nostro,

id. ib. 7, 1, 6; id. Fam. 3, 2, 1.— Sup.:

Deiotarum, fidelissimum regem atque amicissimum rei publicae nostrae,

Cic. Att. 15, 2, 2:

cum summi viri, tum amicissimi,

id. Am. 2, 8:

amicissimi viri,

Suet. Caes. 1:

successor conjunctissimus et amicissimus,

Cic. Fam. 3, 3:

hoc libro ad amicum amicissimus de amicitiā scripsi,

id. Am. 1, 5; 23, 88 (but the comp. and sup. may sometimes be rendered as belonging to 2. amicus, a greater friend, the greatest friend, as in Cic. Att. 16, 16, and Am. 1, 5; so in Gr. basileus etc.).—

Of things, kindly, pleasing (mostly poet.;

so Cic. rarely): nihil homini amico est opportuno amicius,

Plaut. Ep. 3, 3, 44:

secundum te nihil est mihi amicius solitudine,

Cic. Att. 12, 15:

portus intramus amicos,

Verg. A. 5, 57: fessos opibus solatur amicis, id. [p. 106] ib. 5, 416:

vento amico ferri,

Ov. Tr. 1, 5, 17:

per amica silentia lunae,

Verg. A. 2, 255:

amici imbres,

id. G. 4, 115:

sidus amicum,

Hor. Epod. 10, 9:

sol amicum tempus agens,

bringing the welcome hour, id. C. 3, 6, 43:

tempus fraudibus amicum,

Stat. S. 5, 2, 39:

brevitas postulatur, qui mihimet ipsi amicissima est,

Cic. Quinct. 34.—

Amicum est mihi (after the Gr. philon esti moi; in pure Lat., mihi cordi est, etc.); with inf., it pleases me, it accords with my feelings:

nec dis amicum est nec mihi te prius Obire,

Hor. C. 2, 17, 2.—Hence, adv., in a friendly manner, kindly, amicably.

Old form ămīcĭter, Pac. ap. Non. 510, 26; Plaut. Pers. 2, 3, 3.—

Class. form ămīcē:

facis amice,

Cic. Am. 2, 9:

haec accipienda amice,

id. ib. 24, 88; id. Fin. 1, 10; id. Off. 1, 26. —

* Comp., Front. ad M. Caes. 1, 6.— Sup., Cic. Div. in Caecil. 9; Caes. B. C. 2, 17.

ămīcus, i, m. [from amo, as philos from phileô, and from ] ( gen. plur. amicūm, Ter. Heaut. prol. 24).

A friend; constr. with gen. or poss. adj.; v. Zumpt, Gram. §

410: est is (amicus) tamquam alter idem,

Cic. Am. 21, 80 (cf. id. ib. 25, 92; id. Off. 1, 17):

amicum qui intuetur, tamquam exemplar intuetur sui,

id. Am. 7, 23:

Non tam utilitas parta per amicum, quam amici amor ipse delectat,

id. ib. 14, 51: Amicus certus in re incertā cernitur, Enn. ap. Cic. ib. 17, 64:

boni improbis, improbi bonis amici esse non possunt,

Cic. ib. 20, 74:

ex omnibus saeculis vix tria aut quattuor nominantur paria amicorum,

id. ib. 4, 15:

tu ex amicis certis mi es certissimus,

Plaut. Trin. 1, 2, 54 and 57:

vetus verbum hoc est, Communia esse amicorum inter se omnia,

Ter. Ad. 5, 4, 18:

Respicis antiquum lassis in rebus amicum,

Ov. P. 2, 3, 93:

Alba tuus antiquissimus non solum amicus, verum etiam amator,

Cic. Verr. 2, 3, 63 fin.:

hospitis et amici mei M. Pacuvii fabula,

id. Am. 7, 24:

suis incommodis graviter angi non amicum sed se ipsum amantis est,

of one loving not his friend, but himself, id. ib. 3, 10:

ab amicis honesta petere, amicorum causā honesta facere,

id. ib. 13, 44:

paternus amicus ac pernecessarius,

id. Fl. 6, 14:

amicus novus,

id. Am. 19, 67:

vetus,

id. ib.; Verg. A. 3, 82; Hor. S. 2, 6, 81; Ov. P. 1, 6, 53:

amici ac familiares veteres,

Suet. Tib. 55:

aequaevus,

Verg. A. 5, 452:

ardens,

id. ib. 9, 198:

dulcis,

Hor. S. 1, 3, 69; Ov. P. 1, 8, 31:

carus,

Hor. C. 4, 9, 51; Ov. Tr. 3, 6, 7:

jucundus,

Hor. S. 1, 3, 93:

amici jucundissimi et omnium horarum,

Suet. Tib. 42:

amicus propior,

Hor. Ep. 1, 9, 5:

fidelis,

id. ib. 2, 2, 1; Vulg. Eccli. 6, 14:

fidus,

Hor. Ep. 1, 5, 24:

verus,

Cic. Am. 21, 82; Vulg. Eccli. 25, 12:

mendax,

Hor. A. P. 425:

secernere blandum amicum a vero,

Cic. Am. 25, 95:

memor,

Ov. Tr. 5, 9, 33:

summus,

Ter. Phorm. 1, 1, 1:

primus,

Vulg. 1 Macc. 10, 65:

amici tristes,

Hor. C. 1, 7, 24:

maesti,

Ov. Tr. 1, 9, 5:

dives,

Hor. Ep. 1, 8, 24:

inops,

id. S. 1, 2, 5:

inferioris ordinis amici,

Cic. Am. 19, 69:

communes amici,

Cic. Fam. 5, 2:

amice, salve!

Ter. Eun. 3, 5, 12; so Cat. 55, 7; Verg. A. 6, 507; Hor. C. 2, 14, 6; and Vulg. Matt. 20, 13:

magnanimi veritatis amici,

Cic. Off. 1, 19:

amicos parare,

Ter. And. 1, 1, 39:

amicos parare optimam vitae, ut ita dicam, supellectilem,

Cic. Am. 15, 55:

minus amicorum habens,

Ter. Eun. 4, 6, 22:

me unum atque unicum amicum habuit,

Cat. 73, 6;

amicos habere,

Cic. Am. 11, 36; so Vulg. Prov. 22, 11:

nos sibi amicos junget,

Ter. Hec. 5, 2, 32; Hor. S. 1, 3, 54:

amicum servare,

id. ib.:

amicum servare per durum tempus,

Ov. P. 2, 6, 29:

aliquo uti amico,

to have one as a friend, Cic. de Or. 1, 14, 62; Hor. S. 1, 4, 96:

sibi amicum facere,

Vulg. Luc. 16, 9:

amicum diligere,

Verg. A. 9, 430; Vulg. Deut. 13, 6:

amico inservire,

Ter. Heaut. 3, 1, 8:

amico parcere,

Hor. S. 1, 4, 35:

et monendi amici saepe sunt et objurgandi,

Cic. Am. 24, 88:

amico ignoscere,

Hor. Ep. 2, 2, 110:

angorem pro amico capere,

Cic. Am. 13, 48:

amici jacentem animum excitare,

id. ib. 16, 59:

amicum consolari,

Ov. Tr. 5, 4, 41:

amico orbatus,

Cic. Am. 3, 10:

amicum offendere,

Hor. S. 1, 3, 73:

non paucis munitus amicis,

Ov. P. 2, 3, 25.—Also for patronus, patron, protector; so Horace of Mæcenas, Epod. 1, 2:

amicus potens,

powerful friend, id. C. 2, 18, 12; so,

magnus,

Juv. 3, 57; 6, 313: Suet. Aug. 56:

valentissimi,

id. ib. 35.—And for socius, companion:

trepido fugam exprobravit amico,

Ov. M. 13, 69.—

In polit. relations, a friend of the State (who was not always socius, an ally, but the socius was always amicus; cf.

amicitia): Deiotarus ex animo amicus, unus fidelis populo Romano,

Cic. Phil. 11, 13:

socio atque amico regi,

Liv. 37, 54; 7, 30 et saep.; Suet. Caes. 11.—

In and after the Aug. per., a counsellor, courtier, minister of a prince, Nep. Milt. 3, 2 Dähn.:

fuerunt multi reges ex amicis Alexandri Magni,

id. Reg. 3, 1; so Suet. Caes. 70, 72; 70, 79; id. Aug. 16; 17; 35; 56; 66; id. Calig. 19; id. Ner. 5; id. Galb. 7 al.; cf. Ernest. ad Suet. Excurs. XV.—Hence, ămī-ca, ae, f.

In bon. part., a female friend (very rare; cf. hetaira in Hom., Aristoph., Plato):

amicae, cognatae,

Ter. Hec. 4, 2, 16:

at haec amicae erunt, ubi, etc.,

id. ib. 5, 2, 24:

Me (laedit) soror et cum quae dormit amica simul,

Prop. 2, 6, 12:

ibit ad adfectam, quae non languebit, amicam Visere,

Ov. Am. 2, 2, 21; cf. Juv. 3, 12; 6, 353; 6, 455; 6, 481; so Inscr. Grut. 865, 17; 891, 4. —

In mal. part., = meretrix, a concubine, mistress, courtesan (esp. freq. in the comic poets; so in Gr. hetaira com. in Att. usage): eum suus pater ab amicā abduxit, Naev. ap. Gell. 6, 8:

mulierem pejorem quam haec amica est Phaedromi non vidi,

Plaut. Curc. 5, 1, 3; so id. Trin. 3, 2, 25; 3, 4, 22; id. Cist. 2, 3, 28; id. Ep. 5, 2, 36; 5, 2, 39 al.:

sive ista uxor sive amica est,

Ter. And. 1, 3, 11; id. Heaut. 1, 1, 52; 1, 2, 15; 3, 3, 6; 4, 6, 15 et saep.; Cic. Att. 10, 10; Dig. 50, 16, 144.

ămīcus (old form ămēcus, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.), a, um, adj. [amo], friendly, kind, amicable, favorable, inclined to, liking; constr. with dat., Zumpt, Gram. §

410: animo esse amico erga aliquem,

Ter. Hec. 3, 3, 29; Cic. Fam. 1, 7, 3:

tribuni sunt nobis amici,

id. Q. Fr. 1, 2 fin.:

homo amicus nobis jam inde a puero,

Ter. Ad. 3, 3, 86:

Pompeium tibi valde amicum esse cognovi,

Cic. Fam. 1, 8, 5; id. Att. 9, 5:

amicus non magis tyranno quam tyrannidi,

Nep. Dion, 3, 2; id. Att. 9:

male numen amicum,

Verg. A. 2, 735; Ov. F. 3, 834:

(Fortuna) amica varietati constantiam respuit,

Cic. N. D. 2, 16:

amica luto sus,

fond of, Hor. Ep. 1, 2, 26.— Comp.:

mihi nemo est amicior Attico,

Cic. Att. 16, 16:

amicior Cilicum aerariis quam nostro,

id. ib. 7, 1, 6; id. Fam. 3, 2, 1.— Sup.:

Deiotarum, fidelissimum regem atque amicissimum rei publicae nostrae,

Cic. Att. 15, 2, 2:

cum summi viri, tum amicissimi,

id. Am. 2, 8:

amicissimi viri,

Suet. Caes. 1:

successor conjunctissimus et amicissimus,

Cic. Fam. 3, 3:

hoc libro ad amicum amicissimus de amicitiā scripsi,

id. Am. 1, 5; 23, 88 (but the comp. and sup. may sometimes be rendered as belonging to 2. amicus, a greater friend, the greatest friend, as in Cic. Att. 16, 16, and Am. 1, 5; so in Gr. basileus etc.).—

Of things, kindly, pleasing (mostly poet.;

so Cic. rarely): nihil homini amico est opportuno amicius,

Plaut. Ep. 3, 3, 44:

secundum te nihil est mihi amicius solitudine,

Cic. Att. 12, 15:

portus intramus amicos,

Verg. A. 5, 57: fessos opibus solatur amicis, id. [p. 106] ib. 5, 416:

vento amico ferri,

Ov. Tr. 1, 5, 17:

per amica silentia lunae,

Verg. A. 2, 255:

amici imbres,

id. G. 4, 115:

sidus amicum,

Hor. Epod. 10, 9:

sol amicum tempus agens,

bringing the welcome hour, id. C. 3, 6, 43:

tempus fraudibus amicum,

Stat. S. 5, 2, 39:

brevitas postulatur, qui mihimet ipsi amicissima est,

Cic. Quinct. 34.—

Amicum est mihi (after the Gr. philon esti moi; in pure Lat., mihi cordi est, etc.); with inf., it pleases me, it accords with my feelings:

nec dis amicum est nec mihi te prius Obire,

Hor. C. 2, 17, 2.—Hence, adv., in a friendly manner, kindly, amicably.

Old form ămīcĭter, Pac. ap. Non. 510, 26; Plaut. Pers. 2, 3, 3.—

Class. form ămīcē:

facis amice,

Cic. Am. 2, 9:

haec accipienda amice,

id. ib. 24, 88; id. Fin. 1, 10; id. Off. 1, 26. —

* Comp., Front. ad M. Caes. 1, 6.— Sup., Cic. Div. in Caecil. 9; Caes. B. C. 2, 17.

ămīcus, i, m. [from amo, as philos from phileô, and from ] ( gen. plur. amicūm, Ter. Heaut. prol. 24).

A friend; constr. with gen. or poss. adj.; v. Zumpt, Gram. §

410: est is (amicus) tamquam alter idem,

Cic. Am. 21, 80 (cf. id. ib. 25, 92; id. Off. 1, 17):

amicum qui intuetur, tamquam exemplar intuetur sui,

id. Am. 7, 23:

Non tam utilitas parta per amicum, quam amici amor ipse delectat,

id. ib. 14, 51: Amicus certus in re incertā cernitur, Enn. ap. Cic. ib. 17, 64:

boni improbis, improbi bonis amici esse non possunt,

Cic. ib. 20, 74:

ex omnibus saeculis vix tria aut quattuor nominantur paria amicorum,

id. ib. 4, 15:

tu ex amicis certis mi es certissimus,

Plaut. Trin. 1, 2, 54 and 57:

vetus verbum hoc est, Communia esse amicorum inter se omnia,

Ter. Ad. 5, 4, 18:

Respicis antiquum lassis in rebus amicum,

Ov. P. 2, 3, 93:

Alba tuus antiquissimus non solum amicus, verum etiam amator,

Cic. Verr. 2, 3, 63 fin.:

hospitis et amici mei M. Pacuvii fabula,

id. Am. 7, 24:

suis incommodis graviter angi non amicum sed se ipsum amantis est,

of one loving not his friend, but himself, id. ib. 3, 10:

ab amicis honesta petere, amicorum causā honesta facere,

id. ib. 13, 44:

paternus amicus ac pernecessarius,

id. Fl. 6, 14:

amicus novus,

id. Am. 19, 67:

vetus,

id. ib.; Verg. A. 3, 82; Hor. S. 2, 6, 81; Ov. P. 1, 6, 53:

amici ac familiares veteres,

Suet. Tib. 55:

aequaevus,

Verg. A. 5, 452:

ardens,

id. ib. 9, 198:

dulcis,

Hor. S. 1, 3, 69; Ov. P. 1, 8, 31:

carus,

Hor. C. 4, 9, 51; Ov. Tr. 3, 6, 7:

jucundus,

Hor. S. 1, 3, 93:

amici jucundissimi et omnium horarum,

Suet. Tib. 42:

amicus propior,

Hor. Ep. 1, 9, 5:

fidelis,

id. ib. 2, 2, 1; Vulg. Eccli. 6, 14:

fidus,

Hor. Ep. 1, 5, 24:

verus,

Cic. Am. 21, 82; Vulg. Eccli. 25, 12:

mendax,

Hor. A. P. 425:

secernere blandum amicum a vero,

Cic. Am. 25, 95:

memor,

Ov. Tr. 5, 9, 33:

summus,

Ter. Phorm. 1, 1, 1:

primus,

Vulg. 1 Macc. 10, 65:

amici tristes,

Hor. C. 1, 7, 24:

maesti,

Ov. Tr. 1, 9, 5:

dives,

Hor. Ep. 1, 8, 24:

inops,

id. S. 1, 2, 5:

inferioris ordinis amici,

Cic. Am. 19, 69:

communes amici,

Cic. Fam. 5, 2:

amice, salve!

Ter. Eun. 3, 5, 12; so Cat. 55, 7; Verg. A. 6, 507; Hor. C. 2, 14, 6; and Vulg. Matt. 20, 13:

magnanimi veritatis amici,

Cic. Off. 1, 19:

amicos parare,

Ter. And. 1, 1, 39:

amicos parare optimam vitae, ut ita dicam, supellectilem,

Cic. Am. 15, 55:

minus amicorum habens,

Ter. Eun. 4, 6, 22:

me unum atque unicum amicum habuit,

Cat. 73, 6;

amicos habere,

Cic. Am. 11, 36; so Vulg. Prov. 22, 11:

nos sibi amicos junget,

Ter. Hec. 5, 2, 32; Hor. S. 1, 3, 54:

amicum servare,

id. ib.:

amicum servare per durum tempus,

Ov. P. 2, 6, 29:

aliquo uti amico,

to have one as a friend, Cic. de Or. 1, 14, 62; Hor. S. 1, 4, 96:

sibi amicum facere,

Vulg. Luc. 16, 9:

amicum diligere,

Verg. A. 9, 430; Vulg. Deut. 13, 6:

amico inservire,

Ter. Heaut. 3, 1, 8:

amico parcere,

Hor. S. 1, 4, 35:

et monendi amici saepe sunt et objurgandi,

Cic. Am. 24, 88:

amico ignoscere,

Hor. Ep. 2, 2, 110:

angorem pro amico capere,

Cic. Am. 13, 48:

amici jacentem animum excitare,

id. ib. 16, 59:

amicum consolari,

Ov. Tr. 5, 4, 41:

amico orbatus,

Cic. Am. 3, 10:

amicum offendere,

Hor. S. 1, 3, 73:

non paucis munitus amicis,

Ov. P. 2, 3, 25.—Also for patronus, patron, protector; so Horace of Mæcenas, Epod. 1, 2:

amicus potens,

powerful friend, id. C. 2, 18, 12; so,

magnus,

Juv. 3, 57; 6, 313: Suet. Aug. 56:

valentissimi,

id. ib. 35.—And for socius, companion:

trepido fugam exprobravit amico,

Ov. M. 13, 69.—

In polit. relations, a friend of the State (who was not always socius, an ally, but the socius was always amicus; cf.

amicitia): Deiotarus ex animo amicus, unus fidelis populo Romano,

Cic. Phil. 11, 13:

socio atque amico regi,

Liv. 37, 54; 7, 30 et saep.; Suet. Caes. 11.—

In and after the Aug. per., a counsellor, courtier, minister of a prince, Nep. Milt. 3, 2 Dähn.:

fuerunt multi reges ex amicis Alexandri Magni,

id. Reg. 3, 1; so Suet. Caes. 70, 72; 70, 79; id. Aug. 16; 17; 35; 56; 66; id. Calig. 19; id. Ner. 5; id. Galb. 7 al.; cf. Ernest. ad Suet. Excurs. XV.—Hence, ămī-ca, ae, f.

In bon. part., a female friend (very rare; cf. hetaira in Hom., Aristoph., Plato):

amicae, cognatae,

Ter. Hec. 4, 2, 16:

at haec amicae erunt, ubi, etc.,

id. ib. 5, 2, 24:

Me (laedit) soror et cum quae dormit amica simul,

Prop. 2, 6, 12:

ibit ad adfectam, quae non languebit, amicam Visere,

Ov. Am. 2, 2, 21; cf. Juv. 3, 12; 6, 353; 6, 455; 6, 481; so Inscr. Grut. 865, 17; 891, 4. —

In mal. part., = meretrix, a concubine, mistress, courtesan (esp. freq. in the comic poets; so in Gr. hetaira com. in Att. usage): eum suus pater ab amicā abduxit, Naev. ap. Gell. 6, 8:

mulierem pejorem quam haec amica est Phaedromi non vidi,

Plaut. Curc. 5, 1, 3; so id. Trin. 3, 2, 25; 3, 4, 22; id. Cist. 2, 3, 28; id. Ep. 5, 2, 36; 5, 2, 39 al.:

sive ista uxor sive amica est,

Ter. And. 1, 3, 11; id. Heaut. 1, 1, 52; 1, 2, 15; 3, 3, 6; 4, 6, 15 et saep.; Cic. Att. 10, 10; Dig. 50, 16, 144.

amāns, antis, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. amo), I) aktiv, jmd. od. etw. liebend, gegen jmd. gut gesinnt, ihm zugetan, liebevoll teilnehmend, ein Freund, A) adi.: 1) eig.: frater amantissimus, Cic.: uxor amantissima, Tac.: m. Genet., homines amantes tui, Cic.: boni cives amantes patriae, Cic.: amans rei publicae (ein Patriot), amans suorum, Vopisc.: tui amantior, Cic.: amantissimus quidam filii, ein überaus zärtlicher Vater, Val. Max.: amantissimus rei publicae, Cic.: amantissima nostri natura, die so gütige N., Sen.: quid homine aliorum (gegen a.) amantius, Sen.: fuit similitudinis quam pulchritudinis amantior, sah mehr auf usw., Quint. – 2) meton. von Dingen, durch die Liebe an den Tag gelegt wird, liebevoll, freundlich, liebreich, lieb, amantia verba, Ov.: nomen amantius, Cic.: amantissima verba, Cic.: mea fidelissima atque amantissima consilia, Cic.: nihil potuit fieri amantius, ich hätte nicht freundlicher (freundschaftlicher) handeln können, Cic. – B) subst. comm., der, die Liebende, Verliebte, ein Liebhaber (in einzelnen Fällen; vgl. amator), Ter. u.a.: incautus amans, Verg.: neglectus amans, Ov.: bes. im Plur., Cic. u.a. – hoc ipsum amantis est m. folg. Infin., Plin. ep. 1, 14, 10. – II) Superl. amantissimus passiv, a) von Pers., innigst geliebt, herzlieb, vale mi amicissime, vale mi amantissime, Fronto ad M.

————

Caes. 2, 10 (13) extr.: u. so Sever. b. Capit. Albin. 7, 3. Hier. ep. 65, 8; 130, 7. Augustin, ep. 32, 1 u. 91, 3: mulier optima have, omnium amantissima, Corp. inscr. Lat. 11, 6578. Vgl. Paucker Spicil. p. 187. A. 43. – b) v. Lebl., allerliebst, amantissimae vineae, Vulg. Amos 5, 11. – neutr. pl. subst., amantissima eorum, das, was ihnen am liebsten ist, Vulg. Isai. 44, 9: amantissima uteris, Vulg. Os. 9, 16. – ⇒ Genet Plur. bei Dichtern auch amantum, zB. Plaut. Pseud. 66. Ov. art. am. 1, 633.

ămo, āvi, ātum, 1, v. a. (amāsso = amavero, Plaut. Cas. 5, 4, 23; id. Curc. 4, 4, 22; id. Mil. 4, 2, 16; cf. Paul. ex Fest. p. 28 Müll.:

amāsse = amavisse,

Ter. Eun. 5, 1, 11:

amantum = amantium,

Plaut. Men. 2, 3, 4; Lucr. 4, 1077; Ov. A. A. 1, 439) [cf. Sanscr. kam = to love; hama = Sanscr. sam = Germ. sammt; Engl. same, Lat. similis; with the radical notion of likeness, union], to like, to love, eraô, phileô (both in the higher and the lower sense, opp. odisse; while diligere (agapô) designates esteem, regard; opp. neglegere or spernere; cf. Doed. Syn. IV. p. 97; in the high sense in the philos. writings and Epp. of Cicero; often in the low sense, esp. in the comic poets. In the Vulg. amo and amor are comparatively little used, prob. from their bad associations, amo being used 51 times and amor 20. Instead of these words, diligo, dilectio and caritas were used. Diligo (incl. dilectus) occurs 422 times, and dilectio and caritas 144 times in all; dilectio 43 and caritas 101 times).

In gen.:

quid autem est amare, nisi velle bonis aliquem adfici, quam maximis, etiamsi ad se ex iis nihil redeat,

Cic. Fin. 2, 24:

amare autem nihil aliud est, nisi eum ipsum diligere, quem ames, nullā indigentiā, nullā utilitate quaesitā,

id. Am. 27, 100:

videas corde amare (eos) inter se,

Plaut. Capt. 2, 3, 60; Ter. Ad. 5, 3, 42:

liberi amare patrem atque matrem videntur,

Gell. 12, 1, 23:

qui amat patrem aut matrem,

Vulg. Matt. 6, 5:

ipse Pater amat vos, h. l. used of God,

ib. Joan. 16, 27:

Cicerones pueri amant inter se,

love each other, Cic. Att. 6, 1:

magis te quam oculos nunc amo meos,

Ter. Ad. 4, 5, 67:

quem omnes amare meritissimo debemus,

Cic. de Or. 1, 55, 234.—So, amare aliquem ex animo, to love with all one's heart, Cic. Q. Fr. 1, 1, 5:

unice patriam et cives,

id. Cat. 3, 5:

aliquem amore singulari,

id. Fam. 15, 20:

sicut mater unicum amat filium suum,

Vulg. 2 Reg. 1, 26:

dignus amari,

Verg. E. 5, 89.—Amare in ccntr. with diligere, as stronger, more affectionate: Clodius valde me diligit, vel, ut emphatikôteron dicam, valde me amat, Cic. ad Brut. 1, 1; id. Fam. 9, 14:

eum a me non diligi solum, verum etiam amari,

id. ib. 13, 47; id. Fragm. ap. Non. 421, 30 (Orell. IV. 2, p. 466); Plin. Ep. 3, 9.—But diligere, as indicative of esteem, is more emph. than amare, which denotes an instinctive or affectionate love:

non quo quemquam plus amem, aut plus diligam, Eo feci, sed, etc.,

Ter. Eun. 1, 2, 16:

homo nobilis, qui a suis et amari et diligi vellet,

Cic. Verr. 2, 4, 23:

te semper amavi dilexique,

have loved and esteemed, id. Fam. 15, 7: diligis (agapais) me plus his? Etiam, Domine, tu scis quia amo (philô) te, Vulg. Joan. 21, 15 sqq., ubi v. Alford, Gr. Test. al.—Hence in asseverations: ita (sic) me dii (bene) ament or amabunt, so may the gods love me, by the love of the gods, most assuredly:

ita me di amabunt, etc.,

Plaut. Poen. 1, 3, 30 (v. the pass. in its connection):

ita me di ament, credo,

Ter. And. 5, 4, 44:

non, ita me di bene ament,

id. Hec. 2, 1, 9:

sic me di amabunt, ut, etc.,

id. Heaut. 3, 1, 54.—Hence also ellipt.: ita me Juppiter! (sc. amet or amabit), Plaut. Poen. 1, 3, 31 (so in Engl. with different ellipsis, bless me! sc. God).—And as a salutation: Me. Salvus atque fortunatus, Euclio, semper sies. Eu. Di te ament, Me gadore, the gods bless you! Plaut. Aul. 2, 2, 6 al.—

Esp.

Amare se, of vain men, to be in love with, to be pleased with one's self, also, to be selfish (used mostly by Cic.):

quam se ipse amans sine rivali!

Cic. Q. Fr. 3, 8:

nisi nosmet ipsos valde amabimus,

id. Off. 1, 9, 29; so id. Att. 4, 16 med.; id. Har. Resp. 9:

homines se ipsos amantes,

Vulg. 2 Tim. 3, 2.—

Of unlawful love, Plaut. Bacch. 2, 2, 30:

ut videas eam medullitus me amare!

id. Most. 1, 3, 86 et saep.:

meum gnatum rumor est amare,

Ter. And. 1, 2, 14; 1, 2, 20 al.:

ibi primum insuevit exercitus populi Romani amare, potare, etc.,

Sall. C. 11, 6:

quae (via) eo me solvat amantem,

Verg. A. 4, 479:

non aequo foedere amare,

id. ib. 4, 520; Hor. S. 2, 3, 250 Heind.; Vulg. Jud. 16, 4; ib. 2 Reg. 13, 4 al. —

Trop., to love a thing, to like, to be fond of, to find pleasure in, delight in:

nomen, orationem, vultum, incessum alicujus amare,

Cic. Sest. 49, 105:

amavi amorem tuum,

id. Fam. 9, 16:

Alexidis manum amabam,

id. Att. 7, 2:

amabat litteras,

Nep. Att. 1, 2:

ea, quae res secundae amant, lasciviā atque superbiā incessere,

Sall. J. 41, 3:

amare nemus et fugere urbem,

Hor. Ep. 2, 2, 77:

amat bonus otia Daphnis,

Verg. E. 5, 61:

non omnes eadem mirantur amantque,

Hor. Ep. 2, 2, 58:

mirā diversitate naturā, cum īdem homines sic ament inertiam et oderint quietem,

Tac. G. 15:

pax et quies tunc tantum amata,

id. ib. 40:

qui amant vinum et pinguia,

Vulg. Prov. 21, 17:

amant salutationes in foro,

ib. Luc. 20, 46: amat Janua limen, loves to remain shut, i. e. is constantly closed, Hor. C. 1, 25, 3; so,

Nilus amet alveum suum,

keep to its bed, Plin. Pan. 31, 4 al. —With inf. as object:

hic ames dici pater atque princeps,

Hor. C. 1, 2, 50:

amant in synagogis orare,

Vulg. Matt. 6, 5.—

Amare aliquem de or in aliquā re, quod, etc., to like one for something, to be obliged to one for something, to be under obligation, be thankful.

With de:

ecquid nos amas De fidicinā istac?

Ter. Eun. 3, 2, 3:

de raudusculo multum te amo,

Cic. Att. 7, 2, 7.—

With in:

et in Attilii negotio te amavi,

Cic. Fam. 13, 62.—

With quod:

te multum amamus, quod, etc.,

Cic. Att. 1, 3: amas me, quod te non vidi? Domit. Afer. ap. Quint. 6, 3, 93.—Also without prep. or quod: soror, parce, amabo. Anter. Quiesco. Adelph. Ergo amo te, I like you, am much obliged to you, Plaut. Poen. 1, 2, 40:

bene facis: Merito te amo,

Ter. Ad. 5, 8, 23.—Hence in the eilipt. lang. of conversation, amabo or amabo te (never amabo vos, etc.), lit. I shall like you ( if you say, do, etc., that for me).—Hence in entreaties = oro, quaeso, precor (with ut or ne foll.), be so good, I pray, entreat you (in Plaut. and Ter. very freq.; in the latter always amabo without te;

in Cic. only in Epistt.): quis hic, amabo, est, qui, etc.,

Plaut. Mil. 3, 3, 26:

qui, amabo?

id. Bacch. 1, 1, 19:

quid, amabo, obticuisti?

id. ib. 1, 1, 28 et saep.:

id, amabo, adjuta me,

Ter. Eun. 1, 2, 70:

id agite, amabo,

id. ib. 1, 2, 50 al.; Cat. 32, 1:

id, amabo te, huic caveas,

Plaut. Bacch. 1, 1, 10; id. Men. 4, 3, 4:

amabo te, advola,

Cic. Q. Fr. 2, 10:

cura, amabo te, Ciceronem nostrum,

id. Att. 2, 2.—With ut or ne foll.:

scin quid te amabo ut facias?

Plaut. Men. 2, 3, 71; 3, 3, 1:

amabo, ut illuc transeas,

Ter. Eun. 3, 3, 31:

amabo te, ne improbitati meae assignes, etc.,

Cic. Q. Fr. 1, 4.—

With inf., to do a thing willingly, to be wont or accustomed to (cf. phileô; mostly poet. or in post-Aug. prose):

clamore, vultu, saepe impetu, atque aliis omnibus, quae ira fieri amat,

delights to have done, is wont to do, Sall. J. 34, 1; cf. Quint. 9, 3, 17:

aurum per medios ire satellites Et perrumpere amat saxa potentius Ictu fulmineo,

Hor. C. 3, 16, 9; so id. ib. 2, 3, 9; id. Epod. 8, 15; Plin. 13, 4, 7, § 28; Tac. A. 4, 9.—Hence, ămans, antis, P. a., with gen. or absol.

Fond, loving, kind, feeling kindly to, benevolent, pleasing; and subst., a friend, patron:

continentem, amantem uxoris maxime,

Plaut. As. 5, 2, 7:

veterem amicum suum studiosum, amantem, observantem sui,

Cic. Rab. Post. 16:

homines amantes tui,

id. Fam. 9, 6:

cives amantes patriae,

id. Att. 9, 19; id. Q. Fr. 1, 1, 5:

amans cruoris,

Ov. P. 2, 9, 46:

ad nos amantissimos tui veni,

Cic. Fam. 16, 7:

Amantissimus Domini habitabit in eo,

Vulg. Deut. 33, 12; ib. Amos, 5, 11: amantissima eorum non proderunt iis, their most [p. 108] pleasant things, ib. Isa. 44, 9; so ib. Os. 9, 16.—

Trop., of things, friendly, affectionate:

nomen amantius indulgentiusque,

Cic. Clu. 5:

lenissimis et amantissimis verbis utens,

id. Fam. 5, 15 al. —

Sometimes in a bad sense = amator or amica, a paramour; cf. Wolf ad Cic. Tusc. 4, 12, 27; cf. Hor. Ep. 1, 1, 38:

quis fallere possit amantem,

Verg. A. 4, 296; 4, 429:

amantium irae amoris integratio est,

Ter. And. 3, 3, 23:

oblitos famae melioris amantīs,

Verg. A. 4, 221:

perjuria amantūm,

Ov. A. A. 1, 633.— Hence, ămanter, adv., lovingly, affectionately, Cic. Fam. 5, 19; id. Att. 2, 4.— Comp., Tac. A. 1, 43.— Sup., Cic. Am. 1.

sollicitūdo, inis, f. (sollicitus), I) die physische Erregung, Beschwerde, das Leiden, epilepticorum similis est sollicitudo, Th. Prisc. 2. chr. 3. – II) die unruhige Spannung des Gemütes, die peinliche Unruhe, Bekümmernis, der Kummer, die bange Sorge, ängstliche Sorgfalt od. Genauigkeit, 1) eig.: a) Sing., verb. cura et sollicitudo, Ter. u. Cic.: sollic. ista falsa, Ter.: magna, Cic.: laboris, sollicitudinis socius, Plin. ep.: m. subj. Genet., alcis sollicitudo et studium, Plin. ep.: m. objekt. Genet., nuptiarum, Te r.: provinciae, Cic.: administrandae Italiae, die sorgenvolle Verwaltung Italiens, Eutr.: rerum ( neben cura verboram), Quint.: gemmarum, Plin.: sine sollicitudine religionis, Trai. in Plin. ep.: scribendi sollicitudo, Quint.: nimia pro illo sollicitudo, Sen. ep. 92, 33. – abducere alqm a sollicitudine (v. der Philosophie), Cic.: sollicitudo non cum ipsis (sceleribus) abiit, Sen.: abstrahere se ab omni sollicitudine, Cic.: mihi altior sollicitudo, quale iudicium hominum emererer, accessit, Quint.: adducere alqm in sollicitudinem, Sen., alqm in summam sollicitudinem, Cic.: afficior curā et quam pro me sollicitudinem non adii, quasi pro me altero patior, Plin. ep.: nec tibi sollicitudinem ex dubitatione mea nec spem ex affirmatione afferre (machen) volui, Cic.: quantā me curā et sollicitudine afficit gnatus, Ter.: magnā me sollicitudine affecit Pa-

————

ssenni Pauli valetudo, Plin. ep.: ex te duplex nos afficit sollicitudo, quod et ipse re publicā careas et illa te, Cic.: magnā sollicitudine afficior, Cic.: augere sollicitudinem alcis, Plin. ep.: te rogo quam maturrime sollicitudini meae consulas, Plin. ep.: demere sollicitudinem, Cic. u. Tac.: deponere omnem sollicitudinem pro vita, Sen.: alci ego summae sollicitudini sum, Plaut.: magnae est nobis sollicitudini valetudo tua, Cic.: incredibili sum sollicitudine de tua valetudine, Cic.: esse in summa sollicitudine, Pompei. in Cic. ep.: imaginare, quae sollicitudo nobis (fuerit), qui metus, Plin. ep.: exsolvere alqm hāc sollicitudine, Plin. ep.: neque diutius ferre sollicitudinem possum, Plin. ep.: finitā igitur sollicitudine in Africa, nachdem er die bange S. in Afr. los war, Capit.: sollicitudinis aliquid habere (Ggstz. ab omni molestia vacuum esse), Cic.: quicquid hoc tempore habeat sollicitudinis ac negotii, id omne a matre esse conflatum, Cic.: non haerere in animis hominum sollicitudinem sempiternam, Cic.: incutere sollicitudinem, beunruhigen (von einer Rede), Curt.: intendi sollicitudine, Plin. ep.: liberare alqm sollicitudine magnā, Cic.: liberare alqm longae exspectationis sollicitudine, Plin. ep.: nihil adhuc inter manus habui, cui maiorem sollicitudinem praestare (eine größere ängstliche Sorgfalt widmen) deberem, Plin. ep.: tantam etiam curam (nimium est dicere sollicitudinem) praestitit, Plin. ep.: ut prae-

————

sumpta laetitia sollicitudini locum non relinquat, Plin. ep.: renovatur sollicitudo, Plin. ep.: ob haec ipsa amantis animus in sollicitudinem suspicionemque revolutus est, Curt.: dices me ipsum mihi sollicitudinem struere, Cic.: subvenire alcis sollicitudimi, Cic.: interim maximam hic sollicitudinem curamque sustineo, ne etc., Planc. in Cic. ep.: torqueri omni sollicitudine districtum, Hor.: sollicitudine provinciae vel maxime urgeri, Cic. – b) Plur.: sollicitudines domesticae, Cic.: remotus a sollicitudinibus et curis, Tac. dial.: allevare sollicitudines alcis aliqua ex parte, Cic.: quantas hic suis consiliis mihi conflavit (al. confecit) sollicitudines, Ter.: ille, in quo omnes sollicitudines meas deposui (anvertraut habe), Sen.: omnes molestias et sollicitudines deposui et eieci, Cic.: detrahere inanes sollicitudines (von der Philosophie), Cic.: ubi eae sollicitudines discessere, Liv.: cotidie magis exacuere alcis sollicitudines, Cic.: habere alqm sollicitudinum socium, Cic.: eas ipsas sollicitudines, quibus eorum animi noctesque diesque exeduntur, a dis immortalibus supplicii causā importari putant, Cic. – 2) meton. = cura, die Besorgung, Obliegenheit, cursus vehicularis soll., Arcad. Charis. dig. 50, 4, 18. § 4: sollicitudinem cursualem agere, Cod. Theod. 6, 29, 7.

a-spĭcĭo ( adsp-, Jan; asp-, others except Halm, who uses both), spexi, spectum, 3, v. a. (aspexit = aspexerit, Plaut. As. 4, 1, 25), to look to or upon a person or thing, to behold, look at, see.

Lit., constr. in the ante - class. per. sometimes with ad; but afterwards with the acc., with a finite clause, or absol.; in eccl. Lat., with in with acc., and super with acc.

With ad:

aspice ad me,

Plaut. Capt. 3, 4, 38:

aspicient ad me,

Vulg. Zach. 12, 10:

aspicere ad terram,

Plaut. Cist. 4, 2, 25:

ad caelum,

Vulg. 2 Macc. 7, 28:

Aspice nunc ad sinisteram,

Plaut. Merc. 5, 2, 38 (Ritschl, spice):

ad Scrofam,

Varr. R. R. 1, 2, 26; cf. the epitaph of Pacuvius: Adulescens, tametsi properas, te hoc saxum rogat, Ut se[se] aspicias, etc., ap. Gell. 1, 24 fin. —(b With acc.: Aspice hoc sublimen candens, Enn. ap. Cic. N. D. 2, 25, 65: templum Cereris, id. ap. Varr. L. L. 7, 2, 82: me, Pac. ap. Non. p. 470, 20: aspicite (me) religatum asperis Vinctumque saxis, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 10, 23; Plaut. As. 4, 1, 25:

me huc aspice,

id. Am. 2, 2, 118:

faciem alicujus,

id. Ps. 1, 2, 9.—In Plaut. twice with contra: aspiciam aliquem [p. 176] contra oculis, Cas. 5, 3, 2: Th. Aspicedum contra me. Tr. Aspexi. Th. Vides? Tr. Video, Most. 5, 1, 56; so,

non audebat aspicere contra Deum,

Vulg. Exod. 3, 6:

formam alicujus aspicere,

Ter. Heaut. 4, 5, 25:

tergum alicujus,

Vulg. Exod. 33, 8:

aspicite ipsum: contuemini os, etc.,

Cic. Sull. 27:

me,

Vulg. Job, 7, 8:

sic obstupuerant, sic terram intuebantur, sic furtim non numquam inter se aspiciebant, etc.,

Cic. Cat. 3, 5, 13; so Vulg. Jer. 4, 23:

aspicis me iratus,

Cic. Phil. 2, 30 fin.:

hominis omnino aspiciendi potestatem eripere,

id. Lael. 23, 87:

ut nemo eorum forum aut publicum aspicere vellet,

Liv. 9, 7, 11:

aliquid rectis oculis,

Suet. Aug. 16:

Aspicit hanc torvis (oculis),

Ov. M. 6, 34:

aspiciunt oculis Superi mortalia justis,

id. ib. 13, 70:

aliquid oculis aequis,

Verg. A. 4, 372:

aspice vultus Ecce meos,

Ov. M. 2, 92 al.:

horrendae aspectu,

Hor. S. 1, 8, 26:

aspice nos hoc tantum,

look on us thus much only, Verg. A. 2, 690 Wagner: Aspice Felicem sibi non tibi, Romule, Sullam, poët. ap. Suet. Tib. 59.—In pass. (rare):

unde aliqua pars aspici potest,

Cic. Mil. 3:

pulvis procul et arma adspiciebantur,

Tac. H. 2, 68; id. G. 13:

super triginta milia armatorum aspiciebantur,

id. Agr. 29; 40; id. A. 3, 45; 11, 14:

Septentrionem ibi adnotatum primā tantum parte noctis adspici,

Plin. 2, 73, 75, § 185:

quasi eum aspici nefas esset,

Cic. Verr. 5, 67; 5, 187; id. Har. Resp. 8:

adspici humana exta nefas habetur,

Plin. 28, 1, 2, § 5.—

Absol.:

Vide amabo, si non, quom aspicias, os inpudens videtur,

Ter. Eun. 5, 1, 22:

postquam aspexi, ilico Cognovi,

id. Heaut. 4, 1, 43.—

With in with acc.:

in terram aspicere,

Vulg. Psa. 101, 20; ib. Isa. 5, 30:

in caelum,

ib. Matt. 14, 9.—

With super with acc.:

super castra aspicere,

Vulg. Judith, 9, 7 al. —

Transf.

a.. Of things in space, to look toward, lie toward:

tabulatum aspiciat meridiem,

Col. 8, 8, 2:

cryptoporticus non aspicere vineas, sed tangere videtur,

Plin. Ep. 5, 6, 29:

ea pars Britanniae, quae Hiberniam aspicit,

Tac. Agr. 24:

terra umidior quā Gallias, ventosior quā Noricum aspicit,

id. G. 5.—

Of persons:

nobilissimi totius Britanniae eoque in ipsis penetralibus siti nec servientium litora aspicientes,

Tac. Agr. 30.—

With the access. idea of purpose (cf.: adeo, aggredior, etc.), to look upon something in order to consider or examine it; and in gen. to consider, survey, inspect (freq. in Liv.):

hujus ut aspicerent opus admirabile,

Ov. M. 6, 14:

Boeotiam atque Euboeam aspicere jussi,

Liv. 42, 37:

in Boeotiā aspiciendae res,

id. 42, 67 fin.:

Ap. Claudium legatum ad eas res aspiciendas componendasque senatus misit,

id. 42, 5; 26, 51; 32, 5 al.—

Trop.

In gen.: sic in oratione Crassi divitias atque ornamenta ejus ingenii per quaedam involucra perspexi;

sed ea cum contemplari cuperem, vix aspiciendi potestas fuit,

Cic. de Or. 1, 35, 161:

sic evolavit oratio, ut ejus vim atque incitationem aspexerim, vestigia ingressumque vix viderim,

observed, noticed, id. ib. 1, 35, 161:

in auctorem fidei,

Vulg. Heb. 12, 2:

in remunerationem,

ib. ib. 11, 26.—So esp., to examine, reflect upon, to consider, weigh, ponder (most freq. in the imperat.: aspice, see, ponder, consider, etc.).

With acc.:

Postea [tu] aspicito meum, quando ego tuum inspectavero,

Plaut. Rud. 3, 4, 50:

neque tanta (est) in rebus obscuritas, ut eas non penitus vir ingenio cernat, si modo (eas) aspexerit,

attends to them, Cic. de Or. 3, 31, 124: aspice, ait, Perseu, nostrae primordia gentis, Ov M. 5, 190.—

With a finite clause.

In the subj.:

qui semel aspexit, quantum dimissa petitis Praestent, etc.,

has weighed, considered, Hor. Ep. 1, 7, 96:

aspiciebant, quomodo turba jactaret aes etc.,

Vulg. Marc. 12, 41:

aspiciebant, ubi (Jesus) poneretur,

ib. ib. 15, 47:

Quin tu illam aspice, ut placide adcubat,

Plaut. Most. 3, 2, 168:

quin aspice, quantum Aggrediare nefas,

Ov. M. 7, 70:

Aspice, venturo laetentur ut omnia saeclo!

Verg. E. 4, 52:

Aspice, Plautus Quo pacto partes tutetur amantis ephebi, ut patris attenti... Quantus sit dossennus,

Hor. Ep. 2, 1, 170 sqq.:

Aspice, num mage sit nostrum penetrabile telum,

Verg. A. 10, 481:

aspice, si quid loquamur,

Hor. Ep. 1, 17, 4 sq.:

Aspice, qui coeant populi,

Verg. A. 8, 385:

Qualem commendes, etiam atque etiam aspice,

Hor. Ep. 1, 18, 76: aspice, Quanto cum fastu, quanto molimine circumspectemus etc., id. ib. 2, 2, 92.—

In the indic. (rare):

Aspice, ut antrum Silvestris raris sparsit labrusca racemis,

Verg. E. 5, 6:

Aspice, ut insignis spoliis Marcellus opimis Ingreditur,

id. A. 6, 855:

quantas ostentant, aspice, vires,

id. ib. 6, 771:

Aspice, quem gloria extulerat,

id. Cat. 12, 1:

aspicite, quae fecit nobiscum,

Vulg. Tob. 13, 6.—Also, to take into consideration, to have in view:

si genus aspicitur, Saturnum prima parentem Feci,

Ov. F. 6, 29.—

Esp.

To look upon with respect, admiration:

erat in classe Chabrias privatus, sed eum magis milites quam qui praeerant, aspiciebant,

Nep. Chabr. 4, 1.—

Aliquem, to look one boldly in the face, to meet his glance:

Lacedaemonii, quos nemo Boeotiorum ausus fuit aspicere in acie,

Nep. Epam. 8, 3 (cf. supra, I., the passage from Suet. Aug. 16). —

Lumen aspicere, to see the light for to live:

odi celebritatem, fugio homines, lucem aspicere vix possum,

Cic. Att. 3, 7; id. Brut. 3, 12; cf. the foll. number fin. —

Ad inchoative (as in addubito, addormio, aduro, etc.), to get a sight of, to see, perceive, descry:

perii, si me aspexerit,

Plaut. Am. 1, 1, 164:

forte unam aspicio adulescentulam,

Ter. And. 1, 1, 91; id. Ad. 3, 3, 19:

respexit et equum alacrem laetus aspexit,

Cic. Div. 1, 33, 73; so id. Har. Resp. 1, 2:

tum vero Phaëthon cunctis e partibus orbem Aspicit accensum,

Ov. M. 2, 228; 7, 651:

aspicit hanc visamque vocat,

id. ib. 2, 443; 2, 714; 3, 69; 3, 356; 3, 486; 7, 384;

7, 791 et saep.: Quem simul aspexit scabrum intonsumque,

Hor. Ep. 1, 7, 90.—Hence trop.: lumen aspicere, to see the light for to be born:

ut propter quos hanc suavissimam lucem aspexerit, eos indignissime luce privārit,

Cic. Rosc. Am. 22 fin.; cf. supra, II. B. 3.

a-spĭcĭo ( adsp-, Jan; asp-, others except Halm, who uses both), spexi, spectum, 3, v. a. (aspexit = aspexerit, Plaut. As. 4, 1, 25), to look to or upon a person or thing, to behold, look at, see.

Lit., constr. in the ante - class. per. sometimes with ad; but afterwards with the acc., with a finite clause, or absol.; in eccl. Lat., with in with acc., and super with acc.

With ad:

aspice ad me,

Plaut. Capt. 3, 4, 38:

aspicient ad me,

Vulg. Zach. 12, 10:

aspicere ad terram,

Plaut. Cist. 4, 2, 25:

ad caelum,

Vulg. 2 Macc. 7, 28:

Aspice nunc ad sinisteram,

Plaut. Merc. 5, 2, 38 (Ritschl, spice):

ad Scrofam,

Varr. R. R. 1, 2, 26; cf. the epitaph of Pacuvius: Adulescens, tametsi properas, te hoc saxum rogat, Ut se[se] aspicias, etc., ap. Gell. 1, 24 fin. —(b With acc.: Aspice hoc sublimen candens, Enn. ap. Cic. N. D. 2, 25, 65: templum Cereris, id. ap. Varr. L. L. 7, 2, 82: me, Pac. ap. Non. p. 470, 20: aspicite (me) religatum asperis Vinctumque saxis, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 10, 23; Plaut. As. 4, 1, 25:

me huc aspice,

id. Am. 2, 2, 118:

faciem alicujus,

id. Ps. 1, 2, 9.—In Plaut. twice with contra: aspiciam aliquem [p. 176] contra oculis, Cas. 5, 3, 2: Th. Aspicedum contra me. Tr. Aspexi. Th. Vides? Tr. Video, Most. 5, 1, 56; so,

non audebat aspicere contra Deum,

Vulg. Exod. 3, 6:

formam alicujus aspicere,

Ter. Heaut. 4, 5, 25:

tergum alicujus,

Vulg. Exod. 33, 8:

aspicite ipsum: contuemini os, etc.,

Cic. Sull. 27:

me,

Vulg. Job, 7, 8:

sic obstupuerant, sic terram intuebantur, sic furtim non numquam inter se aspiciebant, etc.,

Cic. Cat. 3, 5, 13; so Vulg. Jer. 4, 23:

aspicis me iratus,

Cic. Phil. 2, 30 fin.:

hominis omnino aspiciendi potestatem eripere,

id. Lael. 23, 87:

ut nemo eorum forum aut publicum aspicere vellet,

Liv. 9, 7, 11:

aliquid rectis oculis,

Suet. Aug. 16:

Aspicit hanc torvis (oculis),

Ov. M. 6, 34:

aspiciunt oculis Superi mortalia justis,

id. ib. 13, 70:

aliquid oculis aequis,

Verg. A. 4, 372:

aspice vultus Ecce meos,

Ov. M. 2, 92 al.:

horrendae aspectu,

Hor. S. 1, 8, 26:

aspice nos hoc tantum,

look on us thus much only, Verg. A. 2, 690 Wagner: Aspice Felicem sibi non tibi, Romule, Sullam, poët. ap. Suet. Tib. 59.—In pass. (rare):

unde aliqua pars aspici potest,

Cic. Mil. 3:

pulvis procul et arma adspiciebantur,

Tac. H. 2, 68; id. G. 13:

super triginta milia armatorum aspiciebantur,

id. Agr. 29; 40; id. A. 3, 45; 11, 14:

Septentrionem ibi adnotatum primā tantum parte noctis adspici,

Plin. 2, 73, 75, § 185:

quasi eum aspici nefas esset,

Cic. Verr. 5, 67; 5, 187; id. Har. Resp. 8:

adspici humana exta nefas habetur,

Plin. 28, 1, 2, § 5.—

Absol.:

Vide amabo, si non, quom aspicias, os inpudens videtur,

Ter. Eun. 5, 1, 22:

postquam aspexi, ilico Cognovi,

id. Heaut. 4, 1, 43.—

With in with acc.:

in terram aspicere,

Vulg. Psa. 101, 20; ib. Isa. 5, 30:

in caelum,

ib. Matt. 14, 9.—

With super with acc.:

super castra aspicere,

Vulg. Judith, 9, 7 al. —

Transf.

a.. Of things in space, to look toward, lie toward:

tabulatum aspiciat meridiem,

Col. 8, 8, 2:

cryptoporticus non aspicere vineas, sed tangere videtur,

Plin. Ep. 5, 6, 29:

ea pars Britanniae, quae Hiberniam aspicit,

Tac. Agr. 24:

terra umidior quā Gallias, ventosior quā Noricum aspicit,

id. G. 5.—

Of persons:

nobilissimi totius Britanniae eoque in ipsis penetralibus siti nec servientium litora aspicientes,

Tac. Agr. 30.—

With the access. idea of purpose (cf.: adeo, aggredior, etc.), to look upon something in order to consider or examine it; and in gen. to consider, survey, inspect (freq. in Liv.):

hujus ut aspicerent opus admirabile,

Ov. M. 6, 14:

Boeotiam atque Euboeam aspicere jussi,

Liv. 42, 37:

in Boeotiā aspiciendae res,

id. 42, 67 fin.:

Ap. Claudium legatum ad eas res aspiciendas componendasque senatus misit,

id. 42, 5; 26, 51; 32, 5 al.—

Trop.

In gen.: sic in oratione Crassi divitias atque ornamenta ejus ingenii per quaedam involucra perspexi;

sed ea cum contemplari cuperem, vix aspiciendi potestas fuit,

Cic. de Or. 1, 35, 161:

sic evolavit oratio, ut ejus vim atque incitationem aspexerim, vestigia ingressumque vix viderim,

observed, noticed, id. ib. 1, 35, 161:

in auctorem fidei,

Vulg. Heb. 12, 2:

in remunerationem,

ib. ib. 11, 26.—So esp., to examine, reflect upon, to consider, weigh, ponder (most freq. in the imperat.: aspice, see, ponder, consider, etc.).

With acc.:

Postea [tu] aspicito meum, quando ego tuum inspectavero,

Plaut. Rud. 3, 4, 50:

neque tanta (est) in rebus obscuritas, ut eas non penitus vir ingenio cernat, si modo (eas) aspexerit,

attends to them, Cic. de Or. 3, 31, 124: aspice, ait, Perseu, nostrae primordia gentis, Ov M. 5, 190.—

With a finite clause.

In the subj.:

qui semel aspexit, quantum dimissa petitis Praestent, etc.,

has weighed, considered, Hor. Ep. 1, 7, 96:

aspiciebant, quomodo turba jactaret aes etc.,

Vulg. Marc. 12, 41:

aspiciebant, ubi (Jesus) poneretur,

ib. ib. 15, 47:

Quin tu illam aspice, ut placide adcubat,

Plaut. Most. 3, 2, 168:

quin aspice, quantum Aggrediare nefas,

Ov. M. 7, 70:

Aspice, venturo laetentur ut omnia saeclo!

Verg. E. 4, 52:

Aspice, Plautus Quo pacto partes tutetur amantis ephebi, ut patris attenti... Quantus sit dossennus,

Hor. Ep. 2, 1, 170 sqq.:

Aspice, num mage sit nostrum penetrabile telum,

Verg. A. 10, 481:

aspice, si quid loquamur,

Hor. Ep. 1, 17, 4 sq.:

Aspice, qui coeant populi,

Verg. A. 8, 385:

Qualem commendes, etiam atque etiam aspice,

Hor. Ep. 1, 18, 76: aspice, Quanto cum fastu, quanto molimine circumspectemus etc., id. ib. 2, 2, 92.—

In the indic. (rare):

Aspice, ut antrum Silvestris raris sparsit labrusca racemis,

Verg. E. 5, 6:

Aspice, ut insignis spoliis Marcellus opimis Ingreditur,

id. A. 6, 855:

quantas ostentant, aspice, vires,

id. ib. 6, 771:

Aspice, quem gloria extulerat,

id. Cat. 12, 1:

aspicite, quae fecit nobiscum,

Vulg. Tob. 13, 6.—Also, to take into consideration, to have in view:

si genus aspicitur, Saturnum prima parentem Feci,

Ov. F. 6, 29.—

Esp.

To look upon with respect, admiration:

erat in classe Chabrias privatus, sed eum magis milites quam qui praeerant, aspiciebant,

Nep. Chabr. 4, 1.—

Aliquem, to look one boldly in the face, to meet his glance:

Lacedaemonii, quos nemo Boeotiorum ausus fuit aspicere in acie,

Nep. Epam. 8, 3 (cf. supra, I., the passage from Suet. Aug. 16). —

Lumen aspicere, to see the light for to live:

odi celebritatem, fugio homines, lucem aspicere vix possum,

Cic. Att. 3, 7; id. Brut. 3, 12; cf. the foll. number fin. —

Ad inchoative (as in addubito, addormio, aduro, etc.), to get a sight of, to see, perceive, descry:

perii, si me aspexerit,

Plaut. Am. 1, 1, 164:

forte unam aspicio adulescentulam,

Ter. And. 1, 1, 91; id. Ad. 3, 3, 19:

respexit et equum alacrem laetus aspexit,

Cic. Div. 1, 33, 73; so id. Har. Resp. 1, 2:

tum vero Phaëthon cunctis e partibus orbem Aspicit accensum,

Ov. M. 2, 228; 7, 651:

aspicit hanc visamque vocat,

id. ib. 2, 443; 2, 714; 3, 69; 3, 356; 3, 486; 7, 384;

7, 791 et saep.: Quem simul aspexit scabrum intonsumque,

Hor. Ep. 1, 7, 90.—Hence trop.: lumen aspicere, to see the light for to be born:

ut propter quos hanc suavissimam lucem aspexerit, eos indignissime luce privārit,

Cic. Rosc. Am. 22 fin.; cf. supra, II. B. 3.